អំនួតពេលខ្លះ បើយើងប្រើប្រាស់ត្រូវតាមកាល នឹងនាំឱ្យក្លាយជារឿងល្អ តែពេលខ្លះ បើយើងប្រើមិនត្រូវតាមកាលទេ ក៏មិនល្អដែរ ហើយនឹងនាំឱ្យមានបញ្ហា។ អួតត្រូវកាល ដូចជាពេលទៅដាក់ពាក្យធ្វើការ ឬពេលទៅជួបអតិថិជន ឬជួបដៃគូសហការជំនួញ បើយើងពូកែអួត ឬអួតមិនហួសហេតុ នោះយើងនឹងអាចទទួលបានផលល្អ។ តែបើយើងអួតហួសពីសមត្ថភាព ក៏នាំឱ្យបរាជ័យដែរ។
យើងអាចសិក្សាពីភាពអំនួត តាមរយៈល្បើកប្រជាប្រិយរបស់ខ្មែរយើង គឺរឿងជុច និងត្រី។ ត្រីពេលបានជួបជុច បែរជាមានអំនួតថា ខ្លួននឹងបុកបំប៉ើង ទម្លុះទម្លាយ ជុចឱ្យដូចជាធូលី និងផេះផង់ តែទីបំផុត ខ្លួនត្រូវជាប់ជុច និងស្លាប់យ៉ាងវេទនា។ ការអួតដូចត្រីរ៉ស់ គឺអាចហៅថាអួត ត្រូវកាល តែហួសសមត្ថភាព ដែលក្លាយទៅជាការប្រមាថទៅវិញ ធ្វើឱ្យខ្លួនឯងវិនាស។
សម្រាប់សង្គមមនុស្សយើង
អ្នកខ្លះចូលចិត្តក្អេងក្អាង
អំនួត អឿស៊ីយេ ពេលខ្លួនធ្វើអ្វីមួយបានជោគជ័យ
ឬរៀនបានច្រើន ចេះស្ទាត់លើជំនាញអ្វីមួយ។
អ្នកខ្លះ អាងខ្លួនមានជំនាញ
អួតនេះអួតនោះ ថាកិច្ចការនេះ
ខ្លួនធ្វើតែមួយភ្លែត
ឬខ្លួនអាចធ្វើបានដោយងាយ
មិនចាំបាច់គិតគូរ ឬស្រាវជ្រាវច្រើន
តែដល់ពេលធ្វើ ក៏តាំងរតាក់រតុប
ធ្វើមិនកើត មិនដូចជាអ្វី
ដែលខ្លួនបាននិយាយ។
ការពិតភាពជោគជ័យមិនស្ថិតស្ថេរប៉ុន្មានទេ
អាចនឹងបាត់បង់ទៅវិញ នៅពេលណាមួយ
ឬនៅពេលណាដែលយើងធ្វេសប្រហែស។ដូច្នេះ
ទោះបីយើងជោគជ័យកម្រិតណាក៏ដោយ
យើងចេះកម្រិតណា ក៏គួរកុំក្អេងក្អាង
ក្រអឺតក្រទម កុំអឿស៊ីយេ
កុំពើងទ្រូងខ្លាំងពេក
ព្រោះក្រែងបាក់អំនួត
ដូចត្រីក្នុងជុច។
ដើម្បីរក្សាគុណតម្លៃ ប្រជាប្រិយភាព និងអនាគតជីវិត គួរចេះដាក់ខ្លួន ឱនលំទោន ទន់ភ្លន់បន្ទាបខ្លួនខ្លះទៅ។ ទោះយើងចេះហើយក៏ដោយ ពេលខ្លះធ្វើជាល្ងង់សួរគេមួយម៉ាត់ ក៏មិនខុសទាស់អីដែរ។ គេថា មនុស្សឆ្លាត កាន់តែពូកែ នៅពេលដាក់ខ្លួនធ្វើជាមនុស្សល្ងង់។សូមកុំភ្លេចថា មនុស្សយើងកាន់តែមានណាស់ ត្រូវធ្វើខ្លួនឱ្យកាន់តែក្រណាស់ មានកិត្តិយសមុខមាត់ខ្ពស់ណាស់ ត្រូវធ្វើខ្លួនឱ្យកាន់តែទាបណាស់ កាន់តែចេះណាស់ ធ្វើខ្លួនឱ្យកាន់តែល្ងង់ណាស់ ទើបជាការប្រសើរ៕
ខ្លឹមសារទាំងស្រុង ដោយឧកញ៉ា វេជ្ជបណ្ឌិត គួច ម៉េងលី
